Dzień dobry!

Od kilku lat pojawiła się moda w języku, stosowana zwłaszcza przez polityków, polegająca na mówieniu w dwóch rodzajach gramatycznych jednocześnie. Chodzi mi o konstrukcje typu: Polki i Polacy, mieszkańcy i mieszkanki. Dotyczy to nie tylko rzeczowników (np. którzy i które, wszyscy i wszystkie). Czy takie sformułowania są poprawne? Wg mnie są one dosyć dziwne – wszyscy wiedzą że chodzi o obie płcie, gdy mowa o Polakach i ciężko się wówczas skupić na tym co, ktoś mówi.

Szanowni Państwo, chciałbym się dowiedzieć, dlaczego profesora zwyczajnego określa się mianem zwyczajny, a doktora habilitowanego — nadzwyczajnym. Sądząc po nazwach, ten drugi powinien stać wyżej w hierarchii od pierwszego, bo nadzwyczajny znaczy więcej niż zwyczajny, a przecież w rzeczywistości jest chyba odwrotnie. Z uszanowaniem stały czytelnik Poradni

Szanowni Państwo,

często spotykam się (szczególnie w komunikacji zawodowej) ze zwrotem „Prośba o... ” (jak np. w: „Prośba o analizę dokumentów”), stosowanym zamiast „Proszę o... ” czy „Czy mógłbyś/mogłabyś... ”. Budzi on we mnie podobną niechęć jak rozpowszechniona praktyka rozpoczynania e-maili od „Drodzy” lub „Szanowni”, oceniona w jednym z wpisów Poradni jako „źle świadcząca o kompetencji komunikacyjnej piszącego”. Czy podobnie należy ocenić zwrot „Prośba o... ”?

Z poważaniem

MB

• Jeśli jednak przed zajściem w ciążę byłaś zatrudniona to teraz szczególnie powinnaś dbać o to, aby pracodawca przestrzegał twoich praw.
• Jeśli przed ciążą nigdzie nie pracowałaś, ale byłaś zarejestrowana w Urzędzie Pracy to podlegasz obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu.
• W chwili, gdy posiadałaś prawo do zasiłku dla bezrobotnych to Urząd Pracy ma również obowiązek.